t/m
Ecos y Presagios
Time-Based Works on Andean Space-Time
Als onderdeel van een serie aan bijeenkomsten in de context van No Linear Fucking Time laat Ecos y Presagios (Echoes and Presages) films zien van artiesten die zich richten op het Andeaanse gebied en landschap als een eenheid van geschiedenis, traditie, cosmologie en politiek.
Elk van de films stelt alternatieve manieren voor om te verbinden met verschillende vormen van tijdelijkheid en te reflecteren op gesitueerde kennis door circulariteit, metafoor en heruitvoering van voorouderlijke tradities. Deze screening wordt georganiseerd door de artiest en gesprekspartner Claudia Martínez Garay en zelfstandig curator Andrea Elera.
Films
In Felipe Esparza Pérez’s Laguna Negra (2019) is een lagoon in Huancamamba, Peru, de achtergrond voor een serie van bemiddelingen die de veronderstelde grens tussen het heilige en het aardse ontregelt. In plaats hiervan wordt aandacht besteed aan de waarneming van een altijd bestaande voorouderlijke en ecologische “tussenheid”.
Esparza Pérez’s Diabolicos de Huancabamba (2019) is een visueel register van de kostuums en personages uit de traditionele dans los diablicos (de duivels), waarin de dans wordt gepresenteert als een fase in het voortdurende gesprek, conflict en weerstand tussen de kosmovisie van de oorspronkelijke bewoners en het westerse Christendom.
In Miguel Cordero’s Hacer un Pachakchaki (2018) wordt het lichaam gevierd als een collectief iets, waarbij gemeenschappen in Qoricocha en Capaccancha samen optreden als één. Dit functioneert als een kritisch commentaar op politiek van representatie van nationale identiteit. De omgeving als een gesprekspartner betrekken is een constant in Antonio Paucar’s werk.
In Suspendido en la Queñua, hangt Paucar — die ook onderdeel uitmaakt van de tentoonstelling No Linear Fucking Time — van een boom afkomstig uit Peru en draait langzaam los uit een cocon-achtige doek.
Ten slotte blaast Cecilia Vicuña’s Paracas (1983) een oud pre-Colombiaans textiel dat zich momenteel bevindt in de collectie van The Brooklyn Museum, New York nieuw leven in. De artiest verplaatst hier visueel het textiel naar de originele context van de woestijnkust in Peru, en beeldt zich een ander verleden en heden in voor het materiaal en de tradities eromheen.
Het filmprogramma wordt gevolgd door een discussie, waar o.a. Esparza Pérez, Paucar en zelfstandig curator José-Carlos Mariátegui bij aanwezig zullen zijn, samen met Martinez-Garay, Elera en BAK curator Public Practice Rachel Rakes. Het gesprek draait om manieren om lineaire visies van landschappen kritisch te benaderen, en hoe we erfenis en meervoudige toekomst in Andeaans geopolitieke context op een nieuwe manier kunnen inbeelden, weerstaan en doen herleven.
Felipe Esparza Pérez, Diablicos de Huancabamba, 2019, 6 min.
Miguel Cordero, Hacer un Pachakchaki, 2018, 13 min.
Cecilia Vicuña, Paracas, 1983, 18 min.
Antonio Paucar, Suspendido en la Queñua, 2014, 6 min.
Felipe Esparza Pérez, Laguna Negra, 2019, 35 min.
Esparza Pérez’s Diabolicos de Huancabamba (2019) is een visueel register van de kostuums en personages uit de traditionele dans los diablicos (de duivels), waarin de dans wordt gepresenteert als een fase in het voortdurende gesprek, conflict en weerstand tussen de kosmovisie van de oorspronkelijke bewoners en het westerse Christendom.
In Miguel Cordero’s Hacer un Pachakchaki (2018) wordt het lichaam gevierd als een collectief iets, waarbij gemeenschappen in Qoricocha en Capaccancha samen optreden als één. Dit functioneert als een kritisch commentaar op politiek van representatie van nationale identiteit. De omgeving als een gesprekspartner betrekken is een constant in Antonio Paucar’s werk.
In Suspendido en la Queñua, hangt Paucar — die ook onderdeel uitmaakt van de tentoonstelling No Linear Fucking Time — van een boom afkomstig uit Peru en draait langzaam los uit een cocon-achtige doek.
Ten slotte blaast Cecilia Vicuña’s Paracas (1983) een oud pre-Colombiaans textiel dat zich momenteel bevindt in de collectie van The Brooklyn Museum, New York nieuw leven in. De artiest verplaatst hier visueel het textiel naar de originele context van de woestijnkust in Peru, en beeldt zich een ander verleden en heden in voor het materiaal en de tradities eromheen.
Het filmprogramma wordt gevolgd door een discussie, waar o.a. Esparza Pérez, Paucar en zelfstandig curator José-Carlos Mariátegui bij aanwezig zullen zijn, samen met Martinez-Garay, Elera en BAK curator Public Practice Rachel Rakes. Het gesprek draait om manieren om lineaire visies van landschappen kritisch te benaderen, en hoe we erfenis en meervoudige toekomst in Andeaans geopolitieke context op een nieuwe manier kunnen inbeelden, weerstaan en doen herleven.
Felipe Esparza Pérez, Diablicos de Huancabamba, 2019, 6 min.
Miguel Cordero, Hacer un Pachakchaki, 2018, 13 min.
Cecilia Vicuña, Paracas, 1983, 18 min.
Antonio Paucar, Suspendido en la Queñua, 2014, 6 min.
Felipe Esparza Pérez, Laguna Negra, 2019, 35 min.
No Linear Fucking Time
Deze screening is onderdeel van No Linear Fucking Time, een tentoonstelling met bijeenkomsten, een online publicatie en een symposium, die de dominante lineaire opvatting van tijd bevragen en voorstellen doen voor alternatieve vormen van leefbare tijd.
No Linear Fucking Time is samengesteld door Rachael Rakes, BAK’s curator Public Practice, samen met kunstenaars-gesprekspartners Femke Herregraven, Jumana Manna en Claudia Martínez Garay, evenals schrijver Amelia Groom. Het project brengt een breed scala aan kunstenaars en cultuurbeoefenaars samen die verschillende schalen, ritmes en opvattingen van temporele ervaring onderzoeken. Hoe kan kijken naar en werken met alternatieven voor lineaire, progressieve en globaal gesynchroniseerde tijd bijdragen aan een meerstemmiger en duurzamer bestaan? No Linear Fucking Time stelt dat als tijd een homogeniserende imperiale kracht is geweest, het anders kijken naar tijd aan de basis kan liggen van een anti-koloniaal heden. De kunstenaars in de tentoonstelling houden zich allen bezig met kritische opvattingen van tijd in hun werk, via media als tekenen, schilderen, gemaakte en gevonden objecten, machines, documentaires en bewegend beeld, en een variëteit aan creatieve beeldende en talige uitingen.
De titel Ecos y Presagios komt van artiest en curator David Garneau: “The current season echoes the last and presages seasons yet to be experienced. They are alike, kin but not copies. The same goes for all instances of life—your life is like other lives, but not identical. Cyclical time recognizes reiteration, recurrence and other timely rhythms.” David Garneau, Radical Currents: Indigenous Art in the Future Continuous.
No Linear Fucking Time is samengesteld door Rachael Rakes, BAK’s curator Public Practice, samen met kunstenaars-gesprekspartners Femke Herregraven, Jumana Manna en Claudia Martínez Garay, evenals schrijver Amelia Groom. Het project brengt een breed scala aan kunstenaars en cultuurbeoefenaars samen die verschillende schalen, ritmes en opvattingen van temporele ervaring onderzoeken. Hoe kan kijken naar en werken met alternatieven voor lineaire, progressieve en globaal gesynchroniseerde tijd bijdragen aan een meerstemmiger en duurzamer bestaan? No Linear Fucking Time stelt dat als tijd een homogeniserende imperiale kracht is geweest, het anders kijken naar tijd aan de basis kan liggen van een anti-koloniaal heden. De kunstenaars in de tentoonstelling houden zich allen bezig met kritische opvattingen van tijd in hun werk, via media als tekenen, schilderen, gemaakte en gevonden objecten, machines, documentaires en bewegend beeld, en een variëteit aan creatieve beeldende en talige uitingen.
De titel Ecos y Presagios komt van artiest en curator David Garneau: “The current season echoes the last and presages seasons yet to be experienced. They are alike, kin but not copies. The same goes for all instances of life—your life is like other lives, but not identical. Cyclical time recognizes reiteration, recurrence and other timely rhythms.” David Garneau, Radical Currents: Indigenous Art in the Future Continuous.
